GREENFIELDS

ทุ่งหญ้าเขียวขจี

วันนี้นึกไม่ออกครับว่าจะอัพเรื่องอะไรให้ได้อ่านกัน บังเอิญช่วงประมาณเย็นๆ ได้ฟังเพลงๆ หนึ่ง คือเพลง Greenfields ซึ่งเป็นเพลงสากลเก่าๆ ฟังง่ายๆ ก็ลองไปหาเนื้อเพลงมา แล้วนำแปลเป็นภาษาไทยโดยเรียบเรียงเป็นบทกลอน กว่าจะออกมาอย่างที่เห็นกันในบล็อกนี้ ก็เล่นเอามึนเหมือนกันครับ เพราะไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดไว้ก่อนที่จะลงมือแปลเลย ยังไงก็ลองอ่านๆ กันดูนะครับ ชอบไม่ชอบยังไงก็ติชมกันได้ตามสบายครับ อ้อ…ถ้าเข้ามาแล้วยังไม่ได้ยินเสียงของเพลงก็ลองคลิกฟังดูครับ

Greenfields
Lyrics by: Brothers Four


Once there were green fields kissed by the sun.
Once there were valleys where rivers used to run.
Once there were blue skies with white clouds high above.
Once they were part of an everlasting love.
We were the lovers who strolled through green fields.

Green fields are gone now, parched by the sun.
Gone from the valleys where rivers used to run.
Gone with the cold wind that swept into my heart.
Gone with the lovers who let their dreams depart.
Where are the green fields that we used to roam ?

I’ll never know what made you run away.
How can I keep searching when dark clouds hide the day?
I only know there’s nothing here for me.
Nothing in this wide world, left for me to see.

But I’ll keep on waiting till you return.
I’ll keep on waiting until the day you learn.
You can’t be happy while your heart’s on the roam,
You can’t be happy until you bring it home.
Home to the green fields and me once again.

ทุ่งหญ้าเขียวขจี
ถอดความเป็นร้อยกรองโดย: Sp Ladplakao


ครั้งหนึ่งหนา ทุ่งหญ้ามี สีเขียวสด
แสงตะวัน สาดรด ให้สดใส
ครึ่งหนึ่งมี หุบเขา ลำเนาไพร
มีแม่น้ำ เอื่อยไหล ไม่อ่อนแรง

ครั้งหนึ่งหนา ท้องฟ้ามี สีครามเข้ม
แต่งแต้มเต็ม ด้วยเมฆขาว วับวาวแสง
เป็นส่วนหนึ่ง ของความรัก จักชี้แจง
ไม่แอบแฝง สำแดงอยู่ มิรู้คลาย

ครั้งหนึ่งเล่า เราเคยเป็น เช่นคู่รัก
เคยพำนัก พักอาศัย ไม่ห่างหาย
เคยเดินเล่น กลางทุ่งหญ้า จนตาลาย
แต่ก็กลาย มลายเป็น เช่นฝันไป

ทุ่งหญ้ามี สีเขียวสด หมดไปสิ้น
แสงตะวัน มันเผาดิน สิ้นสดใส
แม่น้ำเหือด หุบเขาแห้ง แล้งทั่วไป
ดั่งหัวใจ ไร้ลมเย็น เช่นผ่านมา

คู่เคยรัก กันมากมาย ไม่วายจาก
จำต้องพราก ทิ้งความฝัน สุดหรรษา
ทุ่งหญ้าเขียว ลัดเลี้ยวเล่น เช่นเคยมา
ใครรู้ว่า ทุ่งหญ้าไซร้ อยู่ไหนกัน

ฉันไม่รู้ อยู่ดีดี เธอหนีลับ
ออกตามหา พาเธอกลับ มากับฉัน
แต่ฟ้ามืด เมฆบดบัง อยู่ทั้งวัน
แบบนี้ฉัน ดั้นด้นไป ไร้ทิศทาง

รู้เพียงว่า เวลานี้ ไม่มีเหลือ
แม้เลือดเนื้อ เชื้อไข ไม่เห็นหาง
คอยย้ำเตือน เสมือนว่า ตาฝ้าฟาง
ในโลกกว้าง เวิ้งว้างไกล ไร้ผู้คน

แต่ฉันยัง คงเฝ้าคอย ให้เธอกลับ
คอยนั่งนับ วันที่เธอ หายสับสน
เธอไม่อาจ มีสุขได้ ดั่งใจตน
หากต้องทน ให้หัวใจ ไร้ทิศทาง

เธอไม่อาจ มีสุขได้ ดังใจนึก
เว้นแต่เธอ จะรู้สึก สำนึกบ้าง
รีบพาใจ ให้กลับสู่ ในลู่ทาง
ทุ่งหญ้ากว้าง ยังคอยอยู่ คู่ฉันเอย