TRIP TO KOH CHANG

พักผ่อนที่เกาะช้าง

          วันนี้ขอนำเรื่องที่ได้มีโอกาสเดินทางไปเกาะช้าง จังหวัดตราด มาเล่าสู่กันฟังนะครับ ซึ่งก็มีเหตุการณ์ที่ขำไม่ออกอยู่ 2 เรื่อง ผมและครอบครัวได้เดินทางออกจากบ้านที่กรุงเทพฯ ประมาณตี 3 ของเช้ามืดวันที่ 12 พฤษภาคม 2549 เพราะกะว่าจะไปถึงท่าเรือเฟอร์รี่ที่จะข้ามไปยังเกาะช้างประมาณ 6 โมงเช้า ระยะทางจากกรุงเทพฯ ถึงท่าเรือเฟอร์รี่ก็ประมาณ 330 กม. คงใช้เวลาขับรถไม่น่าเกิน 3 ชม. ทุกอย่างก็เป็นไปตามคาดหมาย คือถึงท่าเรือเฟอร์รี่ที่เซ็นเตอร์พอยต์ เวลาประมาณ 6 โมงเช้าพอดี และกว่าจะได้ข้ามฝั่งก็ประมาณ 6 โมงครึ่ง ซึ่งเป็นเรือเที่ยวแรกของวัน โดยเสียค่าโดยสารคนละ 70 บาท (ตามตารางราคาเดิม คนละ 60 บาท สงสัยจะเพิ่งขึ้นราคาเพราะน้ำมันแพง) ไป-กลับ ก็คนละ 140 บาท ส่วนรถที่นำไปด้วยไม่ต้องเสียค่าบริการ เบ็ดเสร็จรวมกันทั้ง 3 คน ก็เสียค่าเรือเฟอร์รี่ไปทั้งสิ้น 420 บาท ใช้เวลาประมาณ 30 นาทีก็ข้ามไปยังเกาะช้าง และใช้เวลาขับรถลัดเลาะไปตามถนนเลียบชายฝั่งตะวันตกของเกาะไปอีกประมาณ 30 นาทีก็ถึงที่พักคือ เกาะช้างทรอปิคานา รีสอร์ตแอนด์สปา

         ด้วยความดีใจของลูกสาวจึงรีบหยิบกล้องที่บังเอิญเก็บอยู่ในรถที่ใกล้ๆ กับช่องแอร์ออกมาเพื่อจะถ่ายรูป แต่กล้องที่ถูกแอร์เย็น พอนำออกมาข้างนอกที่อากาศร้อนกว่าจึงทำให้กล้องมีความชื้น และมีไอน้ำจับอยู่ในกล้อง พอลูกสาวเปิดกล้องเพื่อถ่ายรูป ระบบต่างๆ ของกล้องก็ทำงาน เท่านั้นแหละครับ ผมได้ยินเสียลูกสาวถามว่า “คุณพ่อ กล้องเราเป็นอะไรไม่รู้ มันมัวๆ และมีสีแปลกๆ ค่ะ” ผมก็นึกในใจ แย่แล้ว สงสัยเจ๊งแน่ๆ และก็เป็นไปตามที่คาดไว้ เนื่องจากความชื้นจึงทำให้กล้องทำงานผิดพลาด สรุปก็คือไม่สามารถใช้กล้องที่เตรียมไปถ่ายรูปอะไรได้ ก็เป็นเรื่องที่ขำไม่ออกเรื่องแรก เพราะไม่ทราบว่าจะซ่อมได้หรือเปล่า ภาพที่ถ่ายออกมาก็เป็นแบบที่เห็นอยู่นี่แหละครับ ——->>>>

          ตกเย็นประมาณ 1 ทุ่มกว่าๆ ก็ขับรถออกจากที่พักเพื่อหาอาหารเย็นทาน ก็ขับรถผ่านร้านอาหารทะเลชื่อ “เจ้อิ๋วซีฟู้ด” เห็นรถจอดกันเยอะ ก็คิดว่าร้านนี้ต้องขึ้นชื่อ อาหารอร่อย และราคาต้องไม่แพงเกินไป ไม่เช่นนั้นคงไม่มีคนเต็มร้านจนไม่มีที่นั่ง พอจอดรถเสร็จก็เดินเข้าไปในร้าน กว่าจะหาโต๊ะนั่งได้ก็ต้องรอประมาณ 15 นาที เพราะคนเยอะมาก เมื่อได้โต๊ะนั่งก็เริ่มสั่งอาหารทะเล เริ่มที่กุ้งเผา ผมก็ถามว่ากุ้งอะไร เด็กที่ร้านก็บอกว่า “กุ้งแม่น้ำครับพี่” ผมก็งงเล็กน้อยว่าอุตส่าห์มาถึงเกาะกลางทะเล ยังต้องมาทานกุ้งแม่น้ำอีกเหรอนี่ ไหนๆ ก็ไหนๆ เพราะหิวแล้ว ก็ต้องยอมสั่ง เด็กในร้านก็บอกว่า “พี่ต้องไปเอากุ้งมาชั่งแล้วเอาไปเผาเองที่เตาข้างร้านนะครับ” ผมก็งงอีกเล็กน้อย แล้วมองตามมือที่เด็กชี้ให้ดู เห็นลูกค้าที่มาทานที่ร้านนี้กำลังย่างกุ้งย่างปลาหมึกกันเอง ก็แปลกดี ไม่คิดอะไรมาก ในเมื่อคนอื่นทำแบบนั้น เราก็ทำมั๊ง

          อาหารอย่างที่สองก็จะสั่งปูทะเลผัดพริกไทยดำ เด็กก็บอกอีกว่า “มีแต่ปูม้าครับ” อะไรกันนี่ สรุปจะไม่ได้ทานอะไรตามที่อยากทานเลยเหรอคราวนี้ แต่ดูความหิวก็ต้องยอม สรุปก็สั่งอาหารไป 4 อย่าง แล้วก็ไปยืนเผากุ้ง เผาเสร็จก็มานั่งทานกัน แต่เชื่อมั๊ยครับ อาหารอย่างอื่นที่สั่งไปกว่า 30 นาทีแล้วยังไม่ได้สักจานเดียว ดีนะที่มีกุ้งเผา 1 กก. ช่วยบรรเทาความหิวไปได้ เวลาก็ล่วงเลยไปอีกประมาณ 30 นาทีจนลูกค้าเริ่มทะยอยออกจากร้านไปบ้างแล้ว อาหารที่สั่งก็ออกมา ก็ถือว่าตั้งแต่เข้าร้านมาจนได้อาหารที่สั่งจานแรกใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมงกับ 15 นาที แต่เรื่องยังไม่จบแค่นั้นครับ พอผมถามเด็กในร้านว่าแล้วข้าวผัดปูที่สั่งไว้ 1 ที่ล่ะยังไม่เห็นอามาเลย มีแต่กับข้าวจะทานกับอะไร เด็กในร้านทำท่าหงุดหงิดแล้วก็บอกว่า “ข้าวหมดครับ เพิ่งจะหุงใหม่ รออีกประมาณ 20 – 30 นาที” โอ้…อะไรของมันกันนี่ เรามานั่งขอมันกิน หรือมาจ่ายเงินกินกันแน่ แต่ทำไงได้ละครับ ก็ต้องรอจนได้ทานข้าวด้วยความเซ็งสุดๆ เพราะขาดความต่อเนื่อง สรุปแล้วใช้เวลาอยู่ในร้านนี้เกือบ 2 ชั่วโมงครับ

          ทานอิ่มแล้ว ยังไม่จบเรื่องอีก ผมก็เรียกเช็คบิล เด็กก็เอารายการอาหารที่สั่งไปมาเก็บเงิน ผมก็ถามว่าเท่าไหร่ เด็กมันบอกว่า 4,320 บาทครับ แฟนผมที่นั่งข้างๆ กับลูกสาวได้ยินแทบหงายหลังตกเก้าอี้ครับ อาหาร 4 อย่าง นี่นะ 4 พันกว่า ไม่ใช่ละมั๊ง ผมก็ขอรายการอาหารที่เขาจะเก็บเงินมาดู ปรากฏว่ามีของแถมเพียบครับ ของแถมที่ไม่ได้สั่งแล้วก็ไม่ได้ทานอีกไม่ต่ำกว่า 10 รายการ ผมเริ่มหมดความอดทนครับ เลยพูดออกไปว่า “มึ…แห…ตาดูที่ซากบนโต๊ะสิ มีรายการที่ มึ… จะเก็บตังค์ หลงเหลืออยู่บ้างหรือป่าว… อะไรจะมั่วกันขนาดนี้ว่ะ” หลังจากโวยวายอยู่พักหนึ่งมันก็ไปคิดมาใหม่ตามรายการที่ผมทานกันจริงๆ สรุปเหลือแค่ 1 พันกว่าบาท ประทับใจมากครับร้านนี้ ทีแรกผมก็นึกว่าเป็นที่ผมคนเดียว ที่ไหนได้ ผมก็เห็นแทบทุกโต๊ะต้องเดินไปโวยที่แคชเชียร์ เขาคงคิดว่าพวกที่มากินคงมาครั้งเดียวแล้วคงไม่มาที่นี่อีกแล้วมั๊ง แต่สิ่งที่ผมสงสัยก็คือ แล้วทำไมยังมีผู้คนมาทานที่ร้านนี้กันแน่นขนาดนี้ หรือว่าทุกคนที่เข้ามาก็เหมือนผม เพราะไม่รู้มาก่อน เลยหลวมตัวมาทานจนต้องประทับใจกลับมาแบบนี้

          ก็ขอแนะนำเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ และหลานๆ ที่เข้ามาอ่านนะครับว่า ถ้าจะไปทานอาหารประเภทนี้ ให้ไปตั้งแต่ก่อน 6 โมงเย็น อย่างน้อยก็ยังไม่มีคนเยอะ และเวลาทานเสร็จก็เก็บหลักฐานไว้ดีๆ ก่อนจ่ายเงินตรวจสอบให้ละเอียดทั้งเรื่องราคาในใบเสร็จและราคาที่เขียนไว้ในเมนูว่าราคาเดียวกันหรือเปล่า และที่สำคัญดูรายการของที่ไม่ได้สั่งแต่เอามาเก็บเงิน เพื่อจะได้ไม่ถูกหลอกครับ